Interview met Paulina Adriaans – Opsteen
Dit interview is afgenomen op 10 februari 2015.

– Paulina, hoe is jouw binding met het Gilde?
Mijn ouders waren bij het Gilde en zo groei je er vanzelf in. Toen mijn zoon John in 1991 deken werd van het Gilde was mijn vader al 65 jaar bij de skut.

– Hoe kwam je erbij om een nieuwe vlag te gaan maken voor het Gilde?
Ze waren bij de skut al enkele jaren bezig met een nieuwe vlag. De zusters in België maakten er ook wel één maar dan ging het zo’n 15.000 tot 20.000 euro kosten. Toen zei ik dan gaan we het toch zelf doen met een paar dames. Uiteindelijk ben ik er alleen aan begonnen. Voor mij is het puur hobby.

– Hoelang ben je er nu mee bezig?
Nou ik ben er 2,5 jaar geleden mee begonnen. Ik ben toen samen met Albert van den Eijnde stof gaan halen.

– Hoeveel uur heb je er al inzitten?
Ik heb het precies bijgehouden, want dat vond ik gewoon leuk om te weten. Ik heb nu precies 2033 uur geborduurd.

– Hoeveel uur denk je nog nodig te hebben voordat de vlag klaar is?
Er komen zeker nog wel 100 uren bij.

– De spullen zoals garen en stof moet je dat ergens speciaal gaan halen of maakt dat niet uit?
Stof dat heb ik samen met Albert in Liessel gehaald, dat is echte Franse zijde. Dat is ook best wel duur per meter. We hadden van elk (rood en gebroken wit) 5 meter nodig. Het garen dat maakt niet uit, dat kun je in elke stoffenwinkel krijgen.

– Wat is voor jou het leuke aan dit werk?
In het begin was het best eentonig vanwege de opdruk, maar daarna als je aan de kleuren gaat beginnen is het wel leuk om te doen. Vooral goed licht is erg belangrijk.

– Heb je voor jezelf een deadline of maakt het niet uit wanneer het geheel klaar is?
Jawel, ik heb voor mezelf uitgemaakt dat de vlag klaar is met de optrekdag. Dit jaar op zaterdag 25 april a.s.. Voor mezelf wil ik hem dan ook af hebben, dus werk ik nu ’s morgens een uur, dan ’s middags een uur en ’s avonds werk ik er van 20 tot 23 uur aan als het kan.

– Wat was voor jou het moeilijkste aan het geheel?
Het moeilijkste was het medaillon op het stof zetten. Maar Marjo Penninx, een dochter van een zus van mij, heeft het medaillon via de computer uitgewerkt (zij werkt bij de Vlisco) en heeft alles op fotopapier gezet. Toen ben ik ermee naar Smets zeefdruk gegaan en die heeft het erop gezet. Wat hij niet verteld had was dat het een strijkpatroon was. Daar kwam ik nadien achter en toen ik dat wist kon ik alle kleine details eruit halen. Dat was voor mij een stuk makkelijker.

– Heb je er na al die uren nog zin in?
Natuurlijk! Ik doe het graag. Het is voor mij hobby en een heel mooi tijdverdrijf. Trouwens, ik doe het ook met liefde en plezier voor deze vereniging!

– Paulina, heb je nog een boodschap of iets te vertellen aan onze Gildeleden?
Ik hoop uit de grond van mijn hart dat alle leden die met deze vlag in de toekomst omgaan er ook heel zuinig mee omgaan. Dat ze hem vooral niet nat laten worden, want dat zou zonde zijn.

Graag willen wij als Gilde via deze weg alvast Paulina Adriaans – Opsteen ontzettend bedanken voor de gastvrijheid en haar nog heel veel succes wensen met de laatste loodjes van haar ‘kunstwerk’. Dankjewel Paulina!

Bekijk hier alle foto’s van Paulina en het borduren van de nieuwe vlag.